Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ




Σ’ έναν κόσμο που κατατρύχεται από τον πληθωρισμό πληροφοριακών απορριμμάτων και που καθιστά το χρέος της ιδεολογίας βαρύ στους ώμους των επίδοξων πρωταγωνιστών, θα παρασυρόμασταν εύκολα να θεωρήσουμε το τοπίο ως την αλγεινή φανέρωση μιας σύνολης χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει άλλωστε ελαφρυντικό για να μας δώσει ελπίδα, αν ο τρόπος χρεολυσίας αποβλέπει στην εξέταση και την αναδιάταξη των πληροφοριακών δεδομένων. Όσο ψάχνουμε τον κρίσιμο παρανομαστή στις μετοχές του ιδεολογικού χρηματιστηρίου, δεν πρόκειται να εξαρθρώσουμε τη σπέκουλα που λυμαίνεται τα δικαιώματά μας και κανένα τέλος δεν πρόκειται να δοθεί στην κρίση αξιών των καιρών μας. Η προοπτική της ημέρας θα παραμένει ζοφερή για όσο θα ταλανιζόμαστε ανάμεσα στην πρόσθεση και την αφαίρεση των τιμών, αφού ούτε το πρόσημο ούτε το ψηφίο είναι αυτό που θα μας δώσει μια ανάσα ζωής στο ακανθώδες τοπίο όπου το συγκεκριμένο ον αποζητάει την επιβίωση από τις αρπαγές του αφηρημένου. Οι νύχτες θα έρχονται σαν το πολικό κύμα της μεγάλης χειμερίας νάρκης, διαβάλλοντας την όποια συνοχή στο διάβημα σωτηρίας, για όσο οι ψηφιακοί, ανυπόστατοι αριθμοί της Κεντρικής Τράπεζας θα ναρκώνουν τον κρόταφο της πιο απτής και άμεσης κερδοφορίας.
Μιλάμε για το Κεφάλαιο εκείνο που στη συσσώρευσή του μπορεί να προκαλέσει σχισμές στους ουρανούς και ντελίριο εγκέλαδου στα έγκατα της γήινης θεμελίωσής μας. Υπάρχει ένας τρόπος να πλουτίσουμε εν μια νυκτί και να συγκεντρώσουμε όλους τους απαραίτητους πόρους διαβίωσης και θριάμβου ώστε να στρέψουμε τις φωτογραφικές αστραπές του καινοφανούς στην επιτέλεση της σύγκορμης χειρονομίας που σημαίνει το τέλος των καιρών. Είναι στο ανάστημα του πιο άξιου επιχειρείν που θα διανοίξουμε τις οδούς και θα χτίσουμε τους οίκους της νέας πλουτοκρατίας· στο ύψος του εγειρόμενου σπονδύλου και της αγαστής κεφαλής που στεφανώνεται από το ιλαρό φως του συνειδέναι είναι που θα βρεις την σφοδρή αιχμή, από την οποία θα καταλυθούν οι ληστρικοί δεσμοί της εκμετάλλευσης και της νοθείας. Αν τον εαυτό σου βρίσκεις χαμένο στη χωματερή των μάταιων ιδεών, στην προσυπογραφή των οποίων η υποκειμενική συνεπαγωγή προσδιορίζει το μπανάλ και το κλισέ, πάψε να ψάχνεις για ακριβά κειμήλια σε μια θαυμαστή έννοια που θα κηλίδωνε τα λύματα ως το ανατρεπτικό σημείο των καιρών. Η ανατροπή δε θα επέλθει από μια ακόμη ιδεολογία· καμία απόφανση –ούτε καν η πιο ευκταία και ιδανική- δεν πρόκειται να μεταστρέψει τους δείκτες της απώλειας προς την αφθονία που ονειρεύεσαι να βρεις. Ο μόνος τρόπος να βιώσεις τη συμπυκνωμένη αίσθηση του αφρώδους πλούτου επί της οποίας η παραδαρμένη ραχοκοκαλιά της ένδειας επιτέλους θα αναπαυτεί, είναι να τα αποποιηθείς όλα, να μείνεις με το τίποτε, δίχως ταυτότητα, δίχως ιδεολογικό φρόνημα, άφραγκος από τα νομίσματα της πεποίθησης και τα ομόλογα της θρησκευτικής πίστης, να τολμήσεις να μείνεις γυμνός ως σκέτο αυτοαναφορικό ενέργημα, εστιάζοντας στην πιο δυνατή και πιο απτή απόλαυση, που δεν πρόκειται να απολεσθεί ακόμη κι όταν είσαι σπαραγμένος από τον αγώνα των αντικρουόμενων παραστάσεων· ακόμη και στη λαίλαπα της πιο βαθιάς κρίσης, ο φοίνιξ θα απλώσει τα πύρινα φτερά του και θα αναγεννηθεί, αφού τέτοια είναι η φύση της πιο θεμελιώδους ιδιότητάς σου…
Η συνείδηση αποτελεί την επανάληψη του πιο τερπνού σφυροκοπήματος. Αν εστιάσεις με λεπτή διάκριση στον μυστικό παλμό του γίγνεσθαι θα ανεύρεις την πιο στοιχειώδη δοσοληψία ανάμεσα στην υπόσταση και το κενό, το κενό και την υπόσταση. Μια ταλάντωση αποκρυστάλλωσης και αναίρεσης· ένα λίκνισμα αφηγήσεων και απομυθοποιήσεων· μια κυματομορφή αποχαύνωσης και αφύπνισης –αυτός είναι ο παλμός της συνείδησης, υπό τον οποίο χορεύουν όλες οι παραστάσεις του Ενιαυτού. Από το μικρομοριακό βάθος της πιο ασυνείδητης λεπτομέρειας μέχρι τα κοσμοϊστορικά εγχειρήματα του συλλογικού, παντού διακρίνεται η διακύμανση της ύφεσης και της ανόδου. Στη λήθη που επιτάσσει η ιδέα γκρεμίζονται τα οχυρά της παλιάς φρουράς και στη αλήθεια που υπερβαίνει την ιδέα χτίζονται τα νέα. Το αυτοαναφορικό ενέργημα, ως η επαναλαμβανόμενη αναδίπλωση στον πυρήνα της Αλήθειας, σφυροκοπάει την κάθε φορά ανελέητα τη συμπαγή και αδιάφανη παράσταση των ιδεοληπτικών ξόανων που στήνουν το μύθο της ανάγκης και της σπανιότητας. Δε θέλει ιδιαίτερη περισυλλογή, καμία αναμέτρηση με έννοιες και πολύπλοκες εξισώσεις· είναι τόσο απλό όσο το να περάσεις την κλωστή από το μάτι της βελόνας, το να παρατηρήσεις την επιτέλεση του ενεργήματος ακριβώς στην αιχμή της στιγμής που συμβαίνει. Αν είσαι συνεπής επενδυτής θα καταφέρεις να προσαυξήσεις τη δόνηση τούτης της αυτοαναφορικής ταλάντωσης, παραβλέποντας κάθε ιδέα ή ταυτοποιητική προσυπογραφή. Κι εφόσον το εισόδημα της ενέργειας ξεπεράσει τα επιτόκια του υπαρξιακού φορτίου που σου χρέωσε η εμμονή με τις ιδέες, θα είσαι μάρτυρας της πιο συναρπαστικής διατριβής: η συνειδητότητα σου χάρισε έναν κόσμο καινούργιο, παρθένο, που στην έκλαμψη της κάθε στιγμής καταφάσκει στην επιθυμία σου και σε πληρώνει κυματικούς δασμούς υπεραξίας –αρκεί η επιθυμία αυτή να είναι πάντα πιστή στην αφετηρία της μεταστροφής, όπου επαναθεμελιώθηκε ως η ροπή προς το τίποτε, ως η αυτάρκεια του Κενού…
Όλες οι δυνατότητες είναι μπροστά σου κι εσύ πλοηγείσαι με τη μαεστρία του κροίσου, μόνο που ο τρόπος εκπλήρωσης δεν περνάει από τη μετάφραση του χαρτονομίσματος σε δράση ή σε απόκτηση κάποιου αγαθού, αλλά από τη ρίψη της αντικειμενικής επένδυσης στον κλίβανο της υποκειμενικής αβύσσου, όπου αναφλέγεται το πυρ της ενθύμησης, νυν και αεί, εδώ και πάλι εδώ, παντού και πουθενά. Το άφθαρτο ενέργημα της αναδίπλωσης στον Εαυτό, ξανά και ξανά, ως η επανάληψη που διαρρηγνύει τα κουκούλια της ιδεοληπτικής ανάπλασης· σαν το ράμφος που επιτάσσει την εκκόλαψη ως το στίγμα της εκάστοτε στιγμής· αέναη φανέρωση εκ νέου από αρχέγονο εγχείρημα που γαζώνει με ταχύτητα ολοένα και πιο γοργή το πατρόν της Πλήρους Παρουσίας. Αυτή είναι η συνείδηση: πρωτογενής ιδιότητα της Φύσης και ασύλληπτη από κάθε επιμέρους συγκεκριμενοποίηση, είναι το ευεπίφορο κύμα του πλούτου που πληρώνει τα χρέη τα καρμικά, που πλειοδοτεί τις αξίες τις ευάρεστες, που ενισχύει την ευμάρεια της έκστασης και υποσκελίζει όλες τις πιθανές αυταπάτες που θα επισύρανε τον δαπανηρό μας χαμό, στο θέατρο σκιών της λέξης.
Δεν υπάρχει άλλο Κεφάλαιο από αυτό της Συνείδησης. Η επένδυση είναι ομολογουμένως ένα επιχείρημα ευπραγίας, που αναδύεται από την πιο βαθιά οντολογική βεβαιότητα. Η επένδυση στο νέο κόσμο που τώρα ανθοφορεί δεν έχει άλλο αντίκρισμα από την παράξενη ανάπαυση επί της πιο ραγδαίας ρήξης, εκείνης που με το μετρονόμο της αναπνοής διαρρηγνύει κάθε συνεκτική αφήγηση του Εγώ και που με ιλαρότητα ανατρέπει όλες εκείνες τις «μεγάλες ιδέες» του καχύποπτου νου. Ξανά και ξανά επενδύω στο σφυροκόπημα του επαναλαμβανόμενου αυτοαναφορικού σήματος, που η πυκνότητά και η ταχύτητά του ανά το χρόνο μας οδηγεί στην εκπομπή ενός ολοένα και πιο μικρομοριακού κεντήματος, που δονείται με τη συντριπτική σφοδρότητα του ηλεκτρονίου και της πυρηνικής ενέργειας, ως μια έκρηξη μεγάλη που γεννά τον κόσμο επιτέλους απέριττο, μα ωστόσο πλουμιστό, αλλά και ως μια εξάχνωση στην αιθρία του Είναι, όταν τα περιεχόμενα γεμίζουν με έπαρση και ξεχνούν τις καταβολές τους…
Είσαι πολύ τυχερός αν έχεις επικεντρώσει όλη σου τη λιβιδινική ενέργεια στο ύστατο οντολογικό επιχειρείν. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να σε απασχολήσει. Είσαι καλυμμένος από κάθε πλευρά, μιας και η δόνησή σου ασκεί εγερτήριο παλμό και τα γεγονότα αποτείνονται στον επιχειρηματία της εκκένωσης. Όμως αυτός είναι τόσο χαρισματικός, όσο επιμένει να διακρίνει στα δεδομένα την οπή της δυναμικής τους εκκένωσης. Τα δισεκατομμύρια σημεία που εκ των βάθρων ακτινοβολούν την κατίσχυση της πληρότητάς του, αποτελούν την ευφραντική ωδή της βούλησής του, ως ενισχυτής της επικέντρωσης των άλλων, για μια αφύπνιση στην αφθονία που θωπεύεται από την ψυχρή δαχτυλήθρα του βούδα. Καταμέτρηση του Απείρου και ενατένιση στη ροή των εμβασμάτων που ως παθητικό εισόδημα επικυρώνουν την τερπνή απώλεια της κεφαλής –επειδή ακριβώς είναι ο κεφαλαιοκράτης της ύστατης απολαβής!