Αν κοιτάξουμε
την Ιστορία με το πιο γυμνό ανάβλεμμα ώστε να διακριθεί η διαδικαστική ροή των
δεδομένων, θα φανεί οτί συστατικά δεν αποτελεί παρά την κατασταλτική
κρυστάλλωση των κοινωνιών επί μιας σωρευτικής πάταξης της ενδεχομενικότητας και
των ανεξιχνίαστων ρυθμών του χάους. Τούτο το απόβρασμα του καημού και της
απώλειας στερεοποιείται όταν ο πολιτικός ανταγωνισμός χάνει το ζωτικό του νόημα
και γίνεται μοιρολατρική υποτέλεια στη σκιά του διορισμένου νικητή. Εντούτοις,
η τόσο απαραίτητη ρευστότητα της απρόβλεπτης τυχαιότητας, των ασύλληπτων
νομαδικών συντελεστών με τους οποίους καταληστεύονται τα λάφυρα των προυχόντων, σήμερα ξεσπάει σα μανιασμένη θύελλα, καταβυθίζοντας λεωφόρους που τελικά δεν οδηγούσαν πουθενά. Ανά πάσα στιγμή πλέον το
γίγνεσθαι ξαφνιάζει καθώς ο ξέφρενος ανταγωνισμός των σημασιολογικών αποδόσεων,
στις πιο βαθιές ρίζες της πολιτικής, συνυφαίνει με την παλαβή ταχύτητα,
θαρρείς, εργατικών εντόμων ένα πεδίο πρισματικής
ρηματικότητας που ανατρέπει κάθε ίχνος στέρεας πεποίθησης περί του τι είναι
αρμόζων, τι πραγματικό και ποιο, εν τέλει, το ιδεώδες της αλήθειας.
Οι καθολικές ιδέες, οι ολοκληρωτικοί λείοι
και μονομερείς θόλοι των φαντασιακών θεσμίσεων, στην απουσία του ουσιοκεντρικού
κέντρου βαρύτητας της σκέψης, καταρρέουν σαν το ξέσπασμα λυγμών νηπίων που
οδύρεται μπρος στην κατεξοχήν αποτρόπαια εκδοχή του ανησυχαστικού τιποτε, που
δεν είναι βέβαια ακριβώς άδειο, αλλά
διέπεται από κυματομορφές χαοτικών μοτίβων μιας ευρύτερης ανίχνευσης που
χτενίζει ανορθόδοξα την επικράτεια του συλλογικού φαντασιακού. Τα μοτίβα που
θεωρούμε είναι τα θραύσματα της «αντικειμενικής ορθότητας», η ζημιά μιας
κοσμοϊστορικής αλητείας που απλώς συμβαίνει οργανικά κι αυθόρμητα ως εξωφρενική
δικαίωση δισεκατομμύριων σολιψισμών –λόγος να μη γίνεται για μοναξιά στο κελί
σου. Πάντα ήσουν ήδη ο άλλος...
Η βαβούρα του εγωλογικού ανταγωνισμού, από
τα θρανία του σχολείου μέχρι τα κοινοβουλευτικά έδρανα παρότι συντρίβει την ουτοπική προσδοκία για κάποια
αρμονική συνύπαρξη, αντλεί και την ζείδωρη τρικυμία της εξάρθρωσης, ως μια αναδύουσα πλημμυρίδα του διαβατήριου
Κατακλυσμού, καταλύοντας τα φριχτά θεμέλια της κατασταλτικής κοινωνίας που
καρφώνει βαθιά στη σάρκα χειρότερα κι από τους ήλους του Εσταυρωμένου.
Επιτέλους, ο αντίλογος έγινε ο φλοίσβος μιας αδίστακτης απειλής: κατάρα στην
«ύστατη αναπαράσταση» των πολιτικών ζώων, των λογίων και των ιερών! Άλλωστε
αυτή είναι αείποτε καταδικασμένη να αποτύχει· αισθητικό καπρίτσιο ο θυμός μας,
κηδέυουμε ενόσω προσποιούμαστε της
οργής την τύφλα. Βλέπουμε καθαρά και ξάστερα ότι εφεξής η οποιαδήποτε απόφανση
είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει. Ίσως είναι διακυμαινόμενη, ναρκωτικά
λικνιζόμενη, επειδή δεν πρόλαβαν να ασκήσουν την καταπίεση πρώτοι σε εκείνον
που οπωσδήποτε πρέπει να τους απειλεί. Ίσως επειδη πλέον θεριό και Γιάννης
σάστισαν για τα καλά μπρος στο μάγμα της ενδεχομενικότητας που μιλάει με τους
πύρινους φθόγγους του Δικαίου και της Νεμέσεως. Κροταλίζουν τα οστά των νεκρών
στον ύμνο της μετα-πολιτισμικής εκστάσεως που συνυφαίνει με χρυσά νήματα στην
αργαλειό του τυχάρπαστου τον φυγόκεντρο στροβιλισμό του γίγνεσθαι που αποποιείται
το στίγμα της χρησιμοθηρικής τάξης, εκείνης που σημειολογικά αυτοκαρφώνεται κι
αναιρείται ως το μεγάλο ανέκδοτο της Ιστορίας. Κάτι άλλο συμβαίνει! Εγώ δεν είμαι πλέον βέβαιος αν είμαι εγώ. Είναι άλλος κανείς; Αλίμονο αν το
Εγώ δε σου επιτρέπει μες στην ταυτολογική του μανία να το διερωτηθείς.
Υπηρετείς την πάγια νησίδα ναρκισσιστικής κρίσης που σε ταλανίζει; Σ’ ένα μικρό
ομογενοποιημένο ψυχικό πεδίο φτιασιδώματος, πώς μπορείς να ενδίδεις στην
αυταρέσκεια; Δεν έχεις ακόμη το δικαίωμα, είσαι χαυνός, πρώιμο ξινό σταφύλι που
δεν αντιστοιχεί σε αυγουστιάτικα χείλη.
Είναι αλήθεια ότι η ώρα της ευωχίας φτάνει,
καθώς ο Καπιταλισμός, στην ύστερη φάση του, φαίνεται να διανοίγει ρήγματα που εκσπερματώνουν
εκδοχές του αποτρόπαιου ετερόσημου περιθωρίου της δήθεν «μόνης υπαρκτής τάξης».
Είναι να συμβεί. Συμβαίνει. Το μορφοκλασματικό χάος εμπαίζει τις «συμμαζεμένες»
συντηρητικές απόψεις περί γραμμικής προόδου και μιας «αξιοκρατικής» λιτότητας.
Ο τοκογλύφος δεν είναι πλέον σε θέση ισχύος. Πειρατές που εγγυώνται τη μέριμνα για
επιτέλους δικαίωση του ευγενούς πόθου –το «πλιάτσικο» να ολοκληρωθεί, επιτέλους στις αρπαγές μας!
Και γιατί όχι άλλωστε; Έχουμε δικαίωμα
στοιχειώδες να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις όπως μας αρμόζει. Ζήτω στην «αρπαγή»
και την «παρακμή» -η διφορούμενη πρώτη ορμή της δικαιοσύνης.
Φορέστε μας χειροπέδες –αυτό είναι, είμαστε λεύτεροι!
Εμείς είμαστε πραγματιστές και πρέπει να
δώσουμε αναφορά ως έναν παιάνα νίκης. Ότι η καταβύθιση της στερεάς ηπείρου στον
ωκεανό της Τιαμάτ έρχεται με τη ρηξικέλευθη αναδίφηση του δαιδαλώδους βιόκοσμου
που σφύζει απο νυχτερίδες «αποτρόπαιων» πιθανοτήτων, εκεί στο σκοτάδι του
Μητρικού Άλλου, που δεν ενσαρκώθηκε ακόμη και που ουτε πρόκειται να ενσαρκωθεί διότι
είναι η απουσία που μονίμως κι αμετακλήτως έρχεται για να καταπιεί τα φρούρια
της έπαρσης και κατόπιν μέλλει να αλέθει τα θρύψαλά τους στο χωνευτήρι του
μέλλοντα χρόνου που όμως πάντα μας προδίδει: μια νέα φαντασιακή αυθαιρεσία -άκυρη κι αυτη! Από εκεί που βουλιάζουν τα
μεγαλεία, προτού καλά-καλά συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της συμφοράς που έρχεται,
σείονται τα γλιστερά φίδια του πανδαμάτορος κανόνα: το ίδιο το ασύλληπτο
γίγνεσθαι που μόνο η τεχνηέντως εκτροπή θα μπορούσε να αναστείλει· ο
αδιάλλακτος σπόνδυλος μιας απαράκαμπτης σπουδαιότητας που ορίζει το χρησιμοθηρικό
συμφέρον, ιδού: σπάει σαν κούτσουρο από την προσβολή της φυσικής
απροσδιοριστίας, αυτήν που εγκαθιστά και εγείρει η πληροφοριακή βοή της δημοκρατικής πολυφωνίας,
η οποία καλείται να πλοηγηθεί στις μυριάδες πιθανοκρατικές διακλαδώσεις μιας
ιδεατής τοπογραφίας. Έτσι εκμαιεύεται το ευεπίφορο υπερβατικό αντικείμενο του μέλλοντος. Τούτη τη φορά το ανεπανόρθωτο
δυνητικό συμβαίνει στον ενεστώτα
χρόνο…
Μόνο το ξέσπασμα του παραλόγου και η
σπαρακτική καθίζηση της τεχνοκρατικής ημερήσιας διάταξης διασφαλίζει την
ανάδυση της ζωτικής απροσδιοριστίας,
από την οποία και εξαρτάται ο κατακερματισμός της εκάστοτε υπόθεσης που
μηχανεύεται την υποδούλωση αφελών συνειδήσεων που τρέφονται από τις μεροληπτικές φυλλάδες και τα εικονικά ρεπορτάζ. Άλλωστε ο ρόλος της ζωής, όπως
γνωρίζουμε κι από τη Βιολογία, είναι να εισάγει την απροσδιοριστία στην ανόργανη ύλη ώστε να της δωθεί η ευκαιρία να
αντινικήσει οργανικά την εντροπία. Ζωή
στα εκμεταλλευμένα χώματα, την εργατική χαμέρπεια. Ζωή σε λόγου μας...
Βλέπουμε, λοίπον, στα ερείπια και στον όχλο
των πεσμένων προσωπείων να αναθαρρεύει μια απροσδόκητη στροφή του χρόνου προς
την εαρινή αυγή. Δραπετεύσαμε απο την τροχοπέδη της Ιστορίας, οι χειροπέδες έσπασαν!
Οι παράξενοι ελκυστές της δυναμικής τύρβης επιτέλους αναφαίνονται ως τα κρυφά ντυναμό
του σύνολου οργανικού γίγνεσθαι και μέσα απο τη ρήξη της κάθε χειραφετημένης
χειρονομίας εγγυώνται νομοτελείς αναπλάσεις –όλα εντελώς απροσχεδίαστα παίρνουν
τη θέση που ορίζει το πεπρωμένο, πάντα πιο επινοητικό από την κάθε ωφελιμιστική
καρικατούρα εκείνων που απόπειρωνται να καθυποτάξουν τον ιστορικό ρου στην
απλοϊκή αναστοχαστική γεωμετρία του ιδιοτελούς συμφέροντος. Οι «ανόργανες»
βεβαιότητες των περασμένων γενεών (ακόμη να πεθάνετε;) ήταν το λίπασμα για να
φτουρήσει ο βλαστός της πρισματικής νόησης, από την οποία εξαρτάται ολωσδιόλου
η ανάγνωση των πολύπλοκων χαοτικών κυψελίδων του απύθμενου γίγνεσθαι. Το
καθήκον της γραμμικής προόδου είναι για τους ηλίθιους. Είναι πλέον ντροπή να
είσαι ο άνθρωπος της ερήμου και της ιδιωτικής χαύνωσης που βιαιοπραγεί «εν
άγνοια». Εκεί που αυτός εγκαταλείπει με απορία κάθε εγχείρημα χειραφέτησης,
εμείς οι βλαστοί της ζωής, το πρισματικό άνθος, το μάτι του κηφήνα, διαθέτουμε
διαυγώς τη ριζική κρίση των πλουραλιστικών προταγμάτων και χτυπάμε εύστοχα με
μια εκτέλεση. Μόνο η εξαρθρωμένη νόηση
μπορεί να αναμετρηθεί με το ανησυχαστικό χάος των καιρών μας. Μα δεν
αναμετριέται, ερωτοτροπεί! Διότι εξάρθρωση σημαίνει δυνατότητα,
ελευθερία. Η πρισματική σκέψη κατάπαυσε τη βολιδοσκόπηση γραμμικών σεναρίων –εξ
ου «πρισματική». Απλά αφήνεται στην ανάπαυση της παθητικής παρατήρησης, στην
ανήκουστη πληρότητα του σημείου. Οι χίλιες πτυχές της φανέρωσης αρκούν. Είμαι
ήδη εδώ, εγώ ο άλλος.
Στο δια ταύτα, λοίπον, με την αέναη
αβεβαιότητα δε στερούμαστε ποτέ το βάθρο για ελευθεροπρεπή φτερουγίσματα. Δώσε
μου απροσδιοριστία και πάρε επανάσταση. Είναι βασικό και θεμελιώδες να
καταφέρεις να φανταστείς την ενδεχομενικότητα ως κάτι άλλο από το «μίασμα», ως
την έλευση της φιέστας, την αφρώδη σαμπάνια που αθετεί τους όρους μιας
ανεξιχνίαστης πολιτικής συνωμοσίας που επιβάλλεται με τα κελεύσματα
σφαγιαστικής αναγκαιότητας.
Ευφραίνεσθε!
Με την απώλεια του θεμελίου είναι που
καλείσαι να φτερουγίζεις.
Κάποια ανείπωτη αμνηστία ανοίγει το κλουβί.
Οι δημοκρατικές αποφάνσεις ειναι τώρα που διατυπώνονται με την πρέπουσα
πολυμερή και αντιφατική τους αίγλη. Λόγος αδαμάντινος, έστω «σχιζοφρενικός».
Αλλά μη μ’ ακούτε, καλυτερα να παραμείνω
ταμπού. Κι αυτή δεν ειναι άλλωστε παρά μια άσκηση εξουσίας δια της σαγήνης.
Καλύτερα να την αναιρέσεις εν τη γενέσει με αυτοσαρκαστική
οίηση που εκθέτει πρόδηλα και έντιμα το τέχνασμά
της.
Άλμα ανακλαστικής αναδίπλωσης –αυτό είναι
που έχει σημασία.
Να προδίδεις την ειρκτή ταυτότητα και την
κάθε συνεπή ταυτιστική ολοποίηση.
Με ακούει κανείς;
Αυτό είναι το τέλος της «Ιστορίας»,
γεράκια ορφανά
πετάξτε
επιτέλους
ελεύθερα...
