Τελικά όλα όσα βιώνουμε στη δίνη του έκπτωτου παρόντος φαίνεται όντως να προμηνύουν το διαβόητο πλήρωμα του χρόνου. Απ’ όπου κι αν το δεις, το μέλλον πλέον φαντάζει ζοφερό, καθώς όλοι οι δρόμοι της ουτοπικής υπόσχεσης στενεύουν κάτω από κρωγμούς κοράκων σε σοκάκια στοιβαγμένα με χωματερές, όντας τελικά αδιέξοδοι μιας απόγνωσης που έχει χάσει ακόμη και το όποιο ποιητικό της μεγαλείο· έρπουσα σιωπή δίχως την παραμικρή παρήγορη αίσθηση αποπεράτωσης σε κάποιο αγγελικό αυτί. Αλλά να που τελικά στο πλήρωμα του χρόνου οι αγγελικές σφραγίδες αποδεικνύονται ταυτόσημες με τις προειρημένες διαβόητες πληγές, αφού όλα όσα συμβαίνουν φαίνεται τώρα πια να διαφεύγουν των όσων οραματίστηκαν οι Πατέρες στη λαμπρή αίγλη της νομοθετημένης και νομοταγούς επουράνιας Ουτοπίας. Τελικά εκεί χάμω στη βεβιασμένη γονυκλισία μας από τα φορτία μιας κατάφωρης λεηλασίας είναι που πραγματώνεται το πολύφημο Έσχατον.
Όμως τώρα που όλες οι συνθήκες διαμηνύουν την αμηχανία απάντων και που η πλημμυρίδα της εντροπίας μας καταβυθίζει όλους μηδενός εξαιρουμένου στο ρέκβιεμ ενός ολόκληρου μακραίωνου πολιτισμικού οράματος, είναι τώρα που αρμόζει να φανεί η ρηξικέλευθη έκλαμψη ζωής στον οφθαλμό-ουλή του καθενός μας. Διότι μόνο υπό αυτές τις συνθήκες παρακμής έχουμε την προπέτεια για μια συθέμελη ανατροπή. Στην ολοκληρωτική κατάρρευση είναι που αντλούμε το υπαρξιακό σφρίγος του διασωθέντος ορειβάτη. H πιο υψηλή κορυφή ανήκει σε εκείνους που ενσαρκώνουν την πρωτογενή αγωνία μιας διαφαινόμενης πτώσης, με την ορμή της οποίας δύνανται να αναβλύσουν οι αντιβαίνουσες γενεσιουργές ώσεις ενός νέου κόσμου.
Οι ψυχικοί συναγερμοί από κάθε σπαραγμένο οικογενειοκρατικό διαμέρισμα, από κάθε ανέργου τυφλό μπαλκόνι και κάθε βαλτωμένο ακαδημαϊκό υπόγειο ηχούν στους λυμασμένους δρόμους το έσχατο κέλευσμα της Μεταστροφής. Βρισκόμαστε στο μέγιστο διαρθρωτικό σημείο, όπου έγκειται είτε η πραγματοποίηση των πιο τυραννικών επιρρεπειών του πολιτικού ασυνειδήτου είτε η αφύπνιση στους κραδασμούς της πιο ορμέμφυτης αντιεξουσιαστικής μανίας, που επιτέλους συνηχεί ευρηματικά με τους κρότους των κοινωνικοπολιτικών κατολισθήσεων. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ομιλούμε με λυρισμό για μια Ύστατη Επανάσταση, και να μη μοιάζει καθόλου με ρητορική υπερβολή ο όρος. Τα σημεία και τα τέρατα διαλαλούν την αναγκαιότητα του να εκλάβουμε τα τεκταινόμενα με τη διόπτρα ενός αποκαλυψιακού ξεκαθαρίσματος, σα μια βιβλική αναταραχή που όμως αλίμονο αν απέναντι στην ασέλγεια της πατριαρχικής «ορθοπραξίας» δεν προτάσσεται η ανταπόκριση της ειρωνικής μας ευρυμάθειας. Η αγανάκτηση για όλα αυτά τα χαμένα όνειρα, τις οπτασίες που πλέον μετα βίας διακρίνονται στις πιο ασύνειδες ονειροβασίες –γιατί άλλωστε ο τεχνοκρατικός βιασμός μας έχει απομακρύνει ακόμη κι από την ανάμνηση τους- θα πρέπει τώρα πράγματι να επαγγέλλεται το ορόσημο μιας Ύστατης Επανάστασης- ειδάλλως ποιός θα απομείνει να μας θρηνήσει;
Καθώς ο τόπος μας προπορεύεται ως συντρίμμι στο σηπόμενο καπιταλιστικό κόσμο, έχουμε τη φιλοδοξία να επαιρόμαστε για τη δυνατότητα μιας νέας πρωτοπορίας. Είθε η Ύστατη Επανάσταση να ξεκινήσει εδώ στον τόπο των άθλων και των ρωμαλέων θηρίων. Και ναι, ο Έλληνας είναι ικανός να το κάνει, δεν είναι δα η πρώτη φορά που καλείται να εκπυρσοκροτήσει το έναυσμα. Όμως τούτη τη φορά, εντελώς ειρωνικά, ως το πρώτο θύμα του Δυτικού Κόσμου στο φρέαρ της καπιταλιστικής καταδίκης, θα πρέπει να ψυχανεμιστεί ότι η μέθοδος αντιβαίνει σε όσα ο πρόγονος του έχει από της απαρχές σπερματικά θεσμοθετήσει: είναι ο συλλογικός εγωκεντρισμός που αποκαλούμε εθνική συνείδηση το πρώτο μας εμπόδιο προς τη νέα μνημειώδη πρωτοπορία. Επιπλέον, είναι και ο εξωκοσμικός –εβραϊκής σύλληψης- Θεός, που δυστυχώς στο διάβα των αιώνων, με ζήλο η νεοελληνική ιδιοπροσωπία ενστερνίστηκε. Θα πρέπει να το κατανοήσουμε στην εντέλεια ότι η οποιαδήποτε υποχώρηση δικαιωμάτων μπρος στην αυθεντιοκεντρική δομή ενός κυβερνητικού δόγματος, που περιχαρακώνει με την καταστολή και την παραπλανητική δημοκρατία, δεν έχει την παραμικρή διαφορά από εκείνη την ευνουχιστική «ευσέβεια» που εθελούσια υποχωρεί απέναντι στην παντοδυναμία ενός κρίνοντος Θεού. Αλλά αν αμφότερες οι έννοιες είναι τόσο καταφανέστατα αδήριτα αντι-λαϊκές για το επιθυμητικό σώμα, πώς είναι δυνατόν να επιτυγχάνεται η εν λόγω απόλυτη μας υποχώρηση; Εκατέρωθεν είναι η υπόνοια της βίας που μας κρατάει συνασπισμένους στο έργο του εθελούσιού μας ευνουχισμού, καθώς η οποιαδήποτε πραγματικά φυγόκεντρη αντέγκληση εκ μέρους μας, στην περίπτωση του θεολογικού εκβιασμού βρίσκεται αντιμέτωπη με την πύρινη λαίλαπα της κολάσιμης ενοχής, ενώ στην περίπτωση του κρατικού εκβιασμού καταδιώκεται από ρόπαλα και χημικά όπλα. Ούτως ή άλλως είμαστε λοιπόν εξαναγκασμένοι να συσπειρωθούμε γύρω από το δηλητηριώδες κεντρί της ίδιας, αμφοτέρωθεν, πλουτοκρατικής διαφέντευσης.
Εν προκειμένω, κατά ένα μεγάλο βαθμό η καταδίκη μας συνίσταται στην υπέρμετρή μας συναισθηματική προσκόλληση με την φαντασιακή κοινότητα που αποκαλούμε «έθνος». Αν η υποταγή στις ηθικές αξιώσεις ενός Θεού είναι το εχέγγυο μιας οντολογικής σωτηρίας, παρομοίως, η αφοσίωση στη φαντασιακή κοινότητα ενός έθνους είναι που εγγυάται την επιβίωση του Ιδίου από τον έπηλυ που ελλοχεύει πέραν των αρματωμένων κρατικών συνόρων. Τοιουτοτρόπως, η θρησκευτική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός ενοχοποιού Πατρικού Νόμου και η εθνική συνείδηση, υπό τη σκιά ενός κλεπτοκρατικού Κράτους, ενισχύουν τις συγκεντρωτικές ώσεις μέσω της αντιπαραβολής ενός αναθεματισμένου αντι-ειδώλου: αυτός ο Άλλος που πάντα φοβερίζει με το να τείνει να διαρρηγνύει τα όρια της ηθικής ή γεωγραφικής επικράτειας, αντιστοίχως, του θεοκρατούμενου και εθνοκεντρικού υποκειμένου.
Δε χρειάζεται να πάμε μακριά χωροχρονικά για να δούμε το πώς συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα του 2011 παρότι όλες οι συνθήκες εγκαλούν το έναυσμα της Ύστατης Επανάστασης, δυστυχώς ο κατά τ’ άλλα τόσο πρόθυμος Έλληνας στο να πρωτοστατεί λιγοψυχά στην προοπτική του να εκπυρσοκροτήσει πρώτος. Παρόλη τη στυγερότητα των ληστρικών μέτρων λιτότητας και την αθλιότητα που πλέον καταφανώς προκύπτει, φυγομαχεί και περιορίζεται σε μικρής εμβέλειας δράση, σαστίζοντας όπως ακριβώς και μπρος στο κίβδηλο οντολογικό χρέος μιας προπατορικής ενοχής που εν αδίκω μας καταχρεώνει αείποτε ο Μεγάλος Πιστωτής. Τι μας κρατάει από το να επιδοθούμε ψυχή τε και σώματι στο έργο της ευνόητης καθολικής ανατροπής;
Αναπάντεχα, εκτός από τον φόβο απέναντι στον «ξένο», το φιλότιμο απέναντι στο έθνος και η εκζητούμενη «σωφροσύνη» απέναντι σε έναν κρίνοντα Θεό είναι που μας αποτρέπουν να εκφράσουμε το μένος μας κατά τρόπο αποτελεσματικό. Η οφειλή μας στην πατρίδα και η εν Χριστώ ουτοπική αερολογία μάς εξαναγκάζουν να υπομείνουμε κι άλλες λαβωματιές. Ας φανταστούμε τι θα σήμαινε μια πιθανή ανυπακοή στις επιταγές αυτής της συγκεκριμένης εθνο-θρησκευτικής αναγκαιότητας. Αν δεν ήμασταν επισκιασμένοι από τις ηθικές οφειλές μιας φαντασιακής κοινότητας που αποκαλούμε «έθνος» και ενός φαντασιακού στερεότυπου ήρωα που μας επιτάσσει την υπομονή του Γολγοθά σα μια ιστορική αναγκαιότητα, το μόνο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν η ευρωστία μας, η άμεση βιωματική πληρότητα- όλα για όσα δηλαδή δήθεν φρόντιζε ως τώρα η κρατική πρόνοια και η Εκκλησία. Αλλά να που για άλλη μια φορά προς χάριν του γενικού (ο δούρειος ίππος της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας) καλούμαστε να θυσιάσουμε το ειδικό· να πως το καθολικό (το ολοκληρωτικό!) ποδηγετεί ξανά το συγκεκριμένο στην ένδεια και την κακομοιριά…
Ο μύλος αλέθει τα ίδια και ίδια χιλιετίες τώρα και θα συνεχίσει τις ανακυκλικές φαυλότητες για όσο θα σπαταλάμε την υπαρξιακή μας ορμή σε ιστορικές ψευδο-αναγκαιότητες που απαιτούν τη φιλόπονη αυτοθυσία μας προς όφελος ανύπαρκτων, αφηρημένων γενικών οντοτήτων. Δε χάσκει το όνειδος πέραν μιας τέτοιας σιδηροδέσμιας συσστράτευσης, όπως μας φοβερίζουν. Τουναντίον, διανοίγεται διθυραμβικά η Ύστατη Επανάσταση που θα οιστρηλατήσει τα παγκόσμια πλήθη με την ακρογωνιαία πυγμή για την οριστική πάταξη του ιδιοτελούς φρονήματος που κρύβεται πίσω από τέτοιες ύπουλες γενικότητες. Το οριστικό τέλος της εκμετάλλευσης και της ιεραρχίας (το τέλος της Ιστορίας) ξεκινάει από την ακόλουθη «αυτοθυσία»:
Πρώτον, αδιαφορούμε για κάθε συναισθηματικό εκβιασμό που μας επισύρει στην ανοχή της τρέχουσας οργιαστικής λεηλασίας σε όφελος –δήθεν!- μιας εθνικής σωτηρίας. Τολμούμε να εκκινήσουμε την κοσμοϊστορική παγκόσμια μετουσίωση, ομοβροντώντας συλλήβδην στην αναγκαιότητα τελευτής του εκάστοτε κράτους, των όποιων εθνοκεντρικών αξιώσεων που μας φέρνουν πάντα αντιμέτωπους με έναν Άλλο ή μια ηθική οφειλή. Με άλλα λόγια, με μια άλλη αυτοθυσία σπεύδουμε στην πτώχευση της χώρας εις γνώσιν του γεγονότος ότι έτσι είναι που θα ξεκινήσει το ντόμινο της θεμιτής παγκόσμιας καπιταλιστικής κατάρρευσης. Αν κρατάμε την άκρη του νήματος, ας βαδίσουμε τα βήματα της Αριάδνης.
Δεύτερον, αρνούμαστε τον φενάκη Θεό που εδραιώθηκε στο συλλογικό φαντασιακό με λογοκεντρικά δολώματα και σε όφελος σαφέστατων μακροπολιτικών βλέψεων. Τολμούμε να διεκδικήσουμε το κατεξοχήν ανάρμοστο, δηλαδή την Πλήρη Παρουσία, την αισθησιακά ακοίμητη Χιλιαστική Προσδοκία αποκαθήλωσης του φιλελεύθερου ουτοπικού οράματος που βιάζει την αυταξία του Είναι. Διεκδικούμε την βιωματική πληρότητα και την αφθονία που δικαιωματικά μας ανήκει.
Εμείς οι Έλληνες πρώτοι δίνουμε το σύνθημα στην Οικουμένη πως πλέον είναι ανούσιες οι πατρογονικές γραμμές, πως τα σύνορα είναι οι διακεκαυμένες ζώνες ικριωμάτων που ζώνουν την κάθε φαντασιακή κοινότητα ενός οποιουδήποτε έθνους. Είναι επιτακτικό η στίλβη του ζοφερού αναβλέμματός μας να δηλώσει το διαπεραστικό παρόν που θα διυλίσει κάθε ιδεολογική παγίδα που μας υποδουλώνει στα σκοτάδια της ψευδούς συνείδησης. Η έξοδός μας, λοιπόν, από αυτόν τον εφιάλτη δεν είναι παρά υπόθεση ενός ονειρώδους υβριστικού διαβήματος, μιας προκλητικής αμεριμνησίας απέναντι στην υπόρρητη τυραννία του γενικού.
Αν η κορεσμένη εικόνα της κατά φύσιν εγωκεντρικής ελληνικής ιδιοσυγκρασίας θα ήταν της μοίρας της να ανανήψει, δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από τα όσα τώρα διαδραματίζονται. Μέσω μιας μνημειώδους αποκήρυξης των υπεύθυνων για τον σημερινό χαμό ατομοκρατικών ιδεωδών, που ο ίδιος ο έλληνας πρόγονός θέσπισε, μπορούμε και πάλι να γίνουμε παγκόσμιοι πρωτοπόροι…
…πρωτοστατώντας στο περικλεές έργο της Ύστατης Επανάστασης, μιας φοβερής Μεταστροφής πέρα από τα θρύψαλα «πανόσιων» συμβόλων, πυρπολημένων εμβλημάτων, και δόλιων ηθικών επιταγών που υπονομεύουν το σφρίγος μιας πια αμετάκλητης οντολογικής προτεραιότητας:
Επανάσταση εδώ και τώρα!
