Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΟ ΦΡΕΝΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΙΔ'ΙΟΥ

Όλοι εκείνοι που χαίρουν την ακλόνητη πεποίθηση ότι συντελούν την συλλογική διαχρονική ορθοπραξία και ότι είναι μέλη της μόνης αληθινής οντολογίας, καταφέρονται εναντίον του Συστήματος, καταδεικνύοντας τη διαφθορά που το διακατέχει, υπονοώντας ότι οι υψηλά ιστάμενοι υπηρετούν το σατανικό σχέδιο που πλέον κινδυνωδώς κοντεύει να ολοκληρωθεί. Για όλους αυτούς τους πράους ακόλουθους της χριστολογίας, κάτι παραπάνω από βέβαιον ότι στον κόσμο αυτόν κυριαρχεί η Δύναμη του Κακού, την οποία μυθολογικά ταυτίζουν με τον Έκπτωτο Άγγελο που είχε την αλαζονεία να λοιδορήσει την αδιαφιλονίκητη εξουσία του Θεού. Όμως μια πιο αποκρυπτογραφική ματιά, που θα ελιχθεί των επιφάσεων που ως συνήθως καταβάλλουν τους αφελείς, θα μας συστήσει με μια πολύ διαφορετική θέα. Στο παρασκήνιο αυτού του τέλεια σκηνοθετημένου έργου που ονομάζουμε «Ιστορία», τα κίνητρα και οι μυστικές συνδιαλλαγές αποτελούν μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν που έχει παρασύρει επί σειρά αιώνων τη ρηχή συλλογική αντίληψη. Ενώ στο προσκήνιο παρακολουθούμε τους πληρεξούσιους να οργανώνουν με το χάρακα και το διαβήτη το τέλειο μακροπολιτικό σχέδιο εκμετάλλευσης,  με μια καταφανέστατη στρατηγική που παραπέμπει στον "εγωκεντρισμό" του Εωσφόρου και καθώς οι συνωμοτικές χειρονομίες τους φαίνεται να εκφέρουν μια γραμμή σύνταξης με αυτόν, η διαπεραστική ματιά της υψηλής αναστοχαστικότητας, σα μια απαραίτητη εναντιοδρομία, γδύνει και αποκαλύπτει το αισχρό θέαμα που τελικά αποδεικνύεται πολύ διαφορετικό από αυτό που θέλουν να πιστεύουμε. Εντούτοις, στο σοκ της αποκάλυψης αυτής της συντεχνίας εκμετάλλευσης, που αποκαλούμε «πατριαρχικό πολιτισμό», το πρώτο που ιδεατώς προσήκει να λάμψει στη νέα επαναστατική συνείδηση είναι το ερώτημα του πώς θα αναμετρηθούμε επιτέλους αποτελεσματικά με έναν τέτοιο αριστοτεχνικό αντίπαλο. Αρκεί ένας πολιτικός αγώνας ή το ξέσπασμα μιας κυνικής ανομίας;
Στη φάση που βρισκόμαστε είναι πολύ αργά για τέτοιου είδους επιφανειακές πολώσεις. Το να συνταχθούμε πίσω από ένα νέο πολιτικό όραμα ή το να κατακάψουμε μερικές τράπεζες δεν είναι αρκετό για να μας εξοβελίσει από τη φρικτή τροχοπέδη της ματαιότητας. Η βολιδοσκόπηση της βαθύτερης αιτιολογίας της κρίσης είναι που προϋποτίθεται της καθολικής ανατροπής. Απαλλαγμένοι από την αφέλεια του να τελεύουμε την εξιχνίαση υπαίτιων σε κάποιες επιφάσεις που παρουσιάζονται πρώιμα ως μια ύστατη εξήγηση, θα μπορέσουμε τελικά να βρεθούμε ενώπιον της πηγής των δεινών που μαστίζουν το Δυτικό Πολιτισμό. Δε φταίει το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. ή οι Η.Π.Α... δε φταίει ούτε ο καπιταλισμός ή ο νεοφιλελευθερισμός, αν το πάμε λίγο βαθύτερα. Αιτία όλων αυτών των παραφυάδων βρίσκεται στα θεσμοθετημένα μονοθεϊστικα πρότυπα διαχείρισης.  Ως εκ τούτου, το αίτημα της Ύστατης Επανάστασης δε μπορεί παρά να είναι οντολογικό.
 Το ότι άλλωστε διαστέλλεται η κόρη του αποκρυπτογραφικού οφθαλμού ενώπιον της προαναφερόμενης θέας οφείλεται στη διάκριση αυτής ακριβώς της μακραιώνιας δολερής παγίδας που έχει στηθεί από τα βάθη που ορίζουν τον ουσιωδέστερο κορμό της ύπαρξης μας: αν αναλογιστεί κανείς ότι οι επιφάσεις έχουν, τρόπον τινά, καθιερωθεί σαν τη γη κάτω από τα πόδια μας, η θέα της περιχαρακωμένης εξ αυτών αλήθεια, συγκλονίζει. Μια τραγική κατάσταση για όποιον επενδύει τυφλά στα είδωλα της εσχατολογίας. Όμως όσοι διαθέτουν την αναστοχαστική ικανότητα ώστε να μυηθούν στο πνεύμα της Ύστατης Επανάστασης, δίχως να προσκολλούνται στο ελάχιστον στους σοβάδες που τώρα πια κατακρημνίζονται∙ όσοι τολμούν να εμφορηθούν από την πρωτογενή αγωνία που φέρνει η αιώρηση στο εναπομείνοντα εκ της διαδραματιζόμενης καταστροφής απόλυτο κενό∙ όσοι αντιλαμβάνονται την βαρύνουσα ευθύνη που έχουν προς όλες τις επόμενες γενεές, είναι τώρα υποχρεωμένοι να εκτελέσουν ένα πολύ σύνθετο εγχείρημα, που μόνο με οντολογική αυτοπεποίθηση θα μπορούσε να περατωθεί. Η Αδράστεια μας καλεί στο να συσπειρωθούμε γύρω από ένα νέο θρησκευτικό όραμα, θεμελιωμένο βαθιά στον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης∙ ένας «πύρινος» σπόρος από τον οποίο πρόκειται να εκπτυχθούν οι ρίζες μιας νέας οικουμενικής πραγματικότητας, αντιπροσωπευτικής των διαχρονικών ρομαντικών αιτημάτων. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του Κατεστημένου έγκειται αφετηριακά στην επίγνωση ότι η κοινωνία στη σημερινή της μορφή αποτελεί την συνέχεια της ιουδαιοχριστιανικής σωτηριολογίας, σε καμία περίπτωση την έκπτωσή της. Διότι τα κείμενα των Αποστόλων, στα οποία είναι θεμελιωμένος ο κατά τ’ άλλα αποθεολογικοποιημένος νεωτερικός κόσμος, βρίθουν οπίσθια των επιφάσεων από χρησιμοθηρικά δολώματα. Πίσω από τις μειλίχιες διδαχές του Κυρίου ελλοχεύουν εντάλματα συγκεντρωτισμού και πάταξης του Άλλου.
Εν συντομία, το όραμα της παγκοσμιοποίησης, που τώρα με την ίδρυση μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης φτάνει στο αποκορύφωμά του, είναι ξεκάθαρα απόρροια της εν λόγω σωτηριολογίας, σε καμία περίπτωση, όπως πολλοί αφελώς διατείνονται, η παρέκκλιση από αυτήν. Μια ιμπεριαλιστική ποιμαντορική που στα διαδοχικά της στάδια από την σύναξη ενός ποιμνίου, στα φρικτά εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης και προς ολοταχώς στο σύγχρονο καπιταλιστικό συγκεντρωτισμό, φαίνεται προοδευτικά να αποκαλύπτει τις αρχικές της καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητο των δημιουργών της προθέσεις- επουδενί κάποια ξένη ως προς τα δήθεν άμεμπτα κίνητρα ενέδρα που τις απαλλοτρίωσε.
Υποφέρουμε λοιπόν για περίπου δυο χιλιετίες τις ληστρικές παραλλαγές του Ιδίου, την γραμμική συστοίχιση υποκρυπτόμενων εγκλημάτων που ομογενοποιούν τα πλήθη στη μορφή της σημερινής ανυπόληπτης υποκειμενικότητας του απλού πολίτη, που αδυνατεί να σηκώσει κεφάλι απέναντι στη δυναστεία που παίζει με τις επιφάσεις. Και καθώς το μόνο που απομένει σε έναν τέτοιο πολίτη είναι η αναμενόμενη αποστροφή του από ένα τέτοιο Σύστημα, οι πληρεξούσιοι που το καθοδηγούν, παραπλανώντας μας με ψευδείς ταυτοποιήσεις ότι δήθεν διακονούν την εωσφορική οντολογία, καταφέρνουν να αποπροσανατολίσουν όχι μόνο αυτόν αλλά και ακόμη κι εκείνους της "ακρογωνιαίας" αμφισβήτησης. Μια ταύτιση που εκτός του ότι συσπειρώνει τις τρομοκρατημένες μάζες στα σχέδια τους που αποτελούν τη φυσική συνέχεια της όψιμης θεοκρατίας, αποθαρρύνει και τη σύλληψη μιας βαθιάς επαναστατικής επιτομής που θα ανταγωνίζονταν το Κατεστημένο από το βάθος που αναλογεί.
Σε ποια παλινόρθωση του Σωτήρα λοιπόν προσβλέπουν οι κοινοί αφελείς όταν από την θέσμιση του Χριστιανισμού ως την κλεπτοκρατική κοροϊδία του Δ.Ν.Τ. διάγεται συνεχώς η  απαράλλακτη μετάλλαξη του Ιδίου; Τι ακριβώς θα αποκαθιστούσε η υποτιθέμενη Δευτέρα Παρουσία και η Βασιλεία του Γιαχβέ επί της γης, όταν όλα τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα της κοινής χρονολογίας συνιστούν την ήδη υφιστάμενη αυτή βασιλεία, δεδομένου ότι αναπαράγονται διηνεκώς οι ίδιες μορφικές ιδιαιτερότητες που έχει καθιερώσει η ιουδαιοχριστιανική ποιμαντορική; Για ποιού είδους επιστροφή του «Σωτήρα» ομιλούμε; Μάλλον για την επιστροφή αυτού του «Σωτήρα», του υπεύθυνου για την παρούσα χυδαιότητα που συγκαλεί την αέναη επιστροφή Του, σαν ένας φαύλος κύκλος.  
Αν οι πληρεξούσιοι του ιστορικού γίγνεσθαι στο διαχρονικό τους αγώνα για παγκόσμια επικράτηση επέδειξαν μια τέτοια επιτηδευμένη σκηνοθεσία, σα να ήρθε ο καιρός να τους πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα. Το περικλεές όραμα της Ύστατης Επανάστασης συνίσταται στην εγκαθίδρυση ενός κομμουναλιστικού κόσμου με ριζοσπαστικά οντολογικά θεμέλια που αποδίδουν δίκαιο στην πραγματική φύση του ανθρώπινου όντος. Το μεγάλο "ταχυδακτυλουργικό" του Ύστατου Επαναστάτη είναι ζήτημα μιας σκωπτικής ανταπόκρισης στο υπόρρητο υπαρξιακό δίλημμα στο οποίο μας έχουν υποβάλλει: Το παίγνιο του προηγμένου αναστοχαστικά ανθρώπου έγκειται στον εξιλασμό του «Ενόχου» και την καταδίκη του «Σωτήρα». Ο μόνος τρόπος απόδρασης από τη δικλείδα ασφαλείας τους είναι η αυθαίρετη εκ μέρους μας αντιστροφή σε ό,τι έχουν σκηνοθετήσει.
Τόσο απλό, τόσο «εξωφρενικό» και «παρατραβηγμένο».