ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το ρομαντικό πρόσωπο σε όλη την κοινή χρονολογία ήταν και είναι ένα αγκαθοστολισμένο πρόσωπο. Οδεύει επί αιχμηρών ήλων στις παραμεθόριους του αποδεκτού, αποδιωγμένο από τις βέβηλες κοινοτοπίες που έχουν εδραιωθεί δια πυρός και σιδήρου απ' όλους εκείνους τους τυπολάτρες, τους υποκριτές, τα σκιάχτρα που "καλλωπίζουν" τις άγονες πεδιάδες του εσχατολογικού γίγνεσθαι. Με πληγωμένα χέρια από την επαφή του με τα συρματοπλέγματα, ματωμένες πατούσες από τα δύσβατα μονοπάτια, σκυθρωπό και σκοτισμένο από τις αναρίθμητες προσβολές, κρύβεται στις σκιές, ντροπαλό για τις "ιδεοληψίες" του, για όλες εκείνες τις φαντασιακές του παραβάσεις, που δεν μπορούν να ισχύουν- η ίδια η καταδίκη του. 

Οτιδήποτε εκφέρει είναι το κατεξοχήν ανάρμοστο' η πρόθεσή του να εκπληρώσει τις ενοράσεις του, κάτι το βέβηλο' η προσπάθειά του να εμπνεύσει, εκείνο που επισύρει στη χλεύη... Η ρομαντική ψυχή είναι ο ορισμός της δυστυχίας, της τραγωδίας, της εγκατάλειψης από τον ίδιο τον Θεό. Κι έτσι, τι θα μπορούσαμε να πούμε για τον άνθρωπο που επιμένει στην παιδική αθωότητα, εκτός του ότι είναι ο κατεξοχήν εξόριστος, το ίδιο το μη-είναι της σύγχρονης κοινωνίας, εκείνο που η κυνική ματιά, η σημαδεμένη στους φακούς της από τις αντανακλάσεις των μετοχών του χρηματιστηρίου, προσπερνάει σα να μην υπάρχει- αδιανόητο να υπάρχει...

Όλα σε όσα επενδύει η ρομαντική ψυχή είναι ανύπαρκτα, αυθαιρεσίες γραφικές, ο ορισμός της ασυναρτησίας- χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας! Τόσο ενοχλητικά για το βαθύ Κατεστημένο της Δυτικής κοινωνίας που ή θα πρέπει να διακομιστεί στην λυκόφωτη κλίνη των "παθολογικών" πορφυρών ονείρων ή, αν στην περίπτωση που αυτή είναι πια τόσο επιτηδευμένη, θα πρέπει εκβιαστικά να αποσιωπηθεί- η μομφή καπνίζει σε δίκαννο ζεστό.

Το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι το να παρασυρθεί ο κοινός εργάτης στις φαντασιακές αυθαιρεσίες τέτοιων επιτήδειων, το να αναθεωρηθεί η θεσμισμένη  υφιστάμενη πραγματικότητα στα πρότυπα μιας παπαρούνας ή ενός νυχτερινού νευρικού οφθαλμικού σπασμού. Διότι πως αλλιώς θα εξακολουθεί αυτός να αποβλακώνεται στην κίβδηλη ειδησιογραφεία που του σερβίρεται' πώς είναι δυνατόν να εξακολουθήσει να επιδίδεται τυφλά κι ανεξέταστα στην φιλόπονη εμφατική του εργατικότητα για το λίγο μερίδιο μισθού που του απομένει από τις αρπαγές της διεθνιστικής κλεπτοκρατικής αναγκαιότητας;

Τα κατασταλτικά πλέγματα σαν οργανικοί ιστοί στο διάβα των αιώνων αναπτύχθηκαν σε τέτοιο βαθμό που το πρώτο πατριαρχικό αίτημα για κατοχή των πόρων, της συζύγου και των απογόνων να έχει μετατραπεί σε ένα πολυπλόκαμο τέρας, το οποίο έχει παρεισφρύσει παντού, ακόμη και στο μικρομοριακό επίπεδο της σκέψης. Εκεί στο ασυνείδητο που από πολύεδρες αυλές θαυμάτων έχει γίνει ο απαιχθής υπόνομος, όπου "βρωμερά" μιάσματα κολυμπούν για να γλυτώσουν- αναρχικοί αντάρτες, ποιητές της μεθέξεως, ρήτορες του "κώλου", διαβολικές γυναίκες μεθυσμένες από το είδωλό τους στον καθρέφτη... Η διευθέτηση της καταστολής σε ολο και πιο ευρύτερες περιοχές σε όλο και περισσότερο βάθος μας έχει καταστήσει σε τόσο βαθμό οριοθετημένους και οροθετημένους στη σκέψη μας και την πράξη μας που αδυνατούμε να κάνουμε τον κρίσιμο ελιγμό έναντι του ίδιου του εαυτού μας, εκείνη τη ζωογόνα κίνηση συνείδησης που μας βοηθά να υπερβούμε τα συμπεριφορικά μας μοτίβα. Η καταστολή έχει παρεισφρύσει βαθιά μέσα στο νού μας. Στοιχείο αναγνώρισης αυτής; Όπου δεις σκεπτικισμό υπέρ του δέοντος, δυσκοίλιο, που με κυνισμό επιχειρεί να περιθωριοποιήσει εκφάνσεις ελευθεριακές ως προϊόντα ψυχοπάθειας, εκεί η καταστολή έχει διεκπεραιώσει το έργο της- στα αυτόματα όντα που κυριεύουν τούτο τον κόσμο...

Κορωνίδα αυτής της άριστα σμιλευμένης από τα κατασταλτικά πλέγματα συνείδησης είναι είτε η υποταγή στα θεσπισμένα νοήματα της μονοθεϊστικής θρησκείας είτε ο ενστερνισμός θετικιστικών αντιλήψεων, που τίθενται ως κανονιστικό πρότυπο στη σκέψη. Οι δυο αυτοί τύποι ανθρώπου είναι που μας έχουν οδηγήσει στο παρών αδιέξοδο, στην απώλεια, στον θρήνο. Πολύ απλά επειδή και στις δυο περιπτώσεις εκείνο που υποκρύπτεται ως κίνητρο είναι η διάθεση για απόλυτο έλεγχο. 

Ο "ταπεινός" φιλάδελφος της Χριστιανοσύνης υπάγεται στις νομοταγείς διδαχές του Κυρίου, διαισθανόμενος πως σε αυτό το κατασταλτικό πλέγμα προστατεύεται η εγωκεντρική "μετοχή" του, διεκπεραιώνεται ο προσωπικός του θρίαμβος έναντι της κάθε ετερότητας και σε γεωγραφικό και χρονογραφικό εύρος αυτή η μετοχή γίνεται αδιαφιλονίκητη- όλοι οι υπόλοιποι, Ινδοί, Δρυϊδες, μάγοι, ψυχασθενείς, αιρετικοί είστε κατώτεροι της οντολογίας στην οποία συμμετέχω (ΕΓΩ είμαι η Οδός!)  

Από την άλλη, ο "άρτιος" ορθολογικά στοχαστής της θετικιστικής συναίνεσης ανατροφοδοτεί τη νοητική καταστολή επί της εικασίας και την αναδημιουργική παραγωγή του ασυνειδήτου μέσω του αναμασήματος τετριμμένων κανόνων, διαβαίνοντας χαρωπά τις προσχεδιασμένες οδούς της "ορθής νόησης" που περιστοιχίζεται από μια χαοτική ζούγκλα που πάση θυσία θα πρέπει να αποψιλωθεί από το Λόγο- όλοι οι υπόλοιποι, ποιητές, ψυχεδελιστές, εξερευνητές, και ουφολόγοι είστε αδαείς και πλανάστε στη μωρία (ΕΓΩ είμαι η Οδός!)

Το τέλειο μακροπολιτικό σχέδιο της εγωικής ηθοπλασίας για την επέκταση του κατασταλτικού ελέγχου είναι το οποιοδήποτε κανονιστικό πρότυπο, το σημείο αναφοράς στο οποίο όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει να υπαγόμαστε. Και η οποιαδήποτε πολυμέρεια μπορεί ανά καιρούς να ξεθαρρέψει, το οποιοδήποτε μανιφέστο του κατεξοχήν ετέρου, η ίδια η καταχωνιασμένη οντολογία του Άλλου θα πρέπει να καταδιωχτεί από τις ρίζες κιόλας- με χλεύη, κατάρριψη του περιεχομένου τους στο κατακάθι του μη-είναι, αλλά και στη μειωτική του εμπορευματοποίηση.

Αλλά, επί του παρόντος, είτε το θέλουμε είτε όχι, η συλλογική νόηση φαίνεται αναστοχαστικά να ανέρχεται στην ικανότητα πολλαπλών αναγνώσεων της πραγματικότητας. Όταν οι φυσικές επιστήμες (όπως θεωρία του Χάους, κβαντική φυσική, κλπ.) προσπερνούν τους ορθολογιστικούς κανόνες της Τυπικής Λογικής, εισάγοντάς μας σε ένα πεδίο όπου η πραγματικότητα αποκαλύπτεται ως το κατεξοχήν παράδοξο' όταν το Διαδίκτυο προσφέρει τη δυνατότητα πολλαπλών καταθέσεων της πραγματικότητας και εισφοράς αποδεικτικών στοιχείων για το εγγενές παράδοξο της Φύσης σε ένα ευρύτατο κοινό' όταν τα κοινωνικοπολιτικά μορφώματα του ιουδαιοχριστιανικού πνεύματος φτάνουν στο σημείο μιας απόλυτης κατάρρευσης, απολύοντας στο διασυρμό τους όλο και περισσότερες σπαταλημένες ζωές και ένδεια, θα πρέπει να είναι κατανοητό ότι το Άλλο γίνεται λίγο-το-λίγο κοινό μας θεμέλιο- επιτέλους, το Είναι αποκαλύπτεται ως κατεξοχήν επικράτεια αυτού του κατατρεγμένου οποιουδήποτε ρομαντικού...

Και τι μας απομένει όταν όλα συνομωτούν υπέρ του τελευταίου κι όταν μάλιστα αυτή η αδιαφιλονίκητη αυτοπεποίθηση του κοινού καταστολέα φαίνεται να υποχωρεί σε σταδιακές πελαγοδρομήσεις; Μια επανάσταση μας απομένει, το τελευταίο μας χαρτί στο μανίκι, σαν σε όνειρο, κάρτα έσχατη, ύστατη και μαγική. Μας απομένει η εξέγερση εκείνη η αρχέτυπη, που κανείς πρωιμότερος πολιτισμός του σημερινού παντελώς έκπτωτου δεν αποτόλμησε να προτάξει. Μας απομένει εκείνο το ευφραντικό "παραστράτημα" προς το "χάος" του περιθωρίου και ο ενστερνισμός της πιο βαθιάς αλήθειας:

Ότι η πραγματικότητα θα είναι εσαεί ανεξέλεγκτα παράξενη, ανείπωτη, μακροπρόθεσμα απροσπέλαστη για κάθε χρησιμοθηρική βούληση. Ότι η πραγματικότητα στο βαθύτερό της Είναι διηνεκώς θα εκπλήσσει και θα συγκαλεί κι άλλες κι άλλες αυθυπερβάσεις. Διότι το ανθρώπινο ον υπάρχει για να ανακαλύπτει πέρα από κάθε προσχέδιο το ίδιο του το φυσικό δικαίωμα: το να διυλίζονται συνεχώς όλες οι αρχές του και βεβαιότητές από την "καταληψία" της απειροσύνης, την αποδιάρθρωση της κάθε περατότητας που το εγκλωβίζει σε αυτοδίκαιες τεχνοτροπίες του ζην.

Ρομαντικό πρόσωπο, ήρθε ο καιρός να στεφθείς με χνουδοστέφανο...